Inauguración

     Metín o po debaixo da alfombra, deille lustre ós zapatos cun pouco de cuspe, tirei de nó windsor para a gravata que tiña arrombada no armario da habitación e axustei o chapeo  na cachola; feito un manequín, coa roupa dos domingos, dispúxenme para unha inauguración solemne. Estaba só, solemnemente só, fronte á pantalla do ordenata e coa vaidade no corpo de pensar que alguén tiña interese en ler algo do que deixe aquí escrito. Onanismo intelectual: vanitas vanitatum et omnia vanitas.
     Conxurei as musas de Roberto Bolaño que agora xa non precisa e debruceime sobre o teclado para acariñalo e deitar estas palabras…E despois dos fastos, o po volveu cubrir co seu dedo a superficie das cousas e os atributos engalanados perderon a súa brillante versión para recupera-la súa fasquía cotiá. Como a vida mesma que se move entre festa e festa.